Στη μνήμη αυτών που χάθηκαν στα Τέμπη – Οι κρυμμένες ιστορίες πίσω από τις φωτογραφίες #3

Του Μιχάλη Μαγνήσαλη

Χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά

Μέχρι τη στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνό μου, έχοντας χάσει κι εγώ ένα παιδί πριν από χρόνια σε τροχαίο, νόμιζα ότι τα είχα ζήσει όλα. Έκανα λάθος!

Ένα τηλεφώνημα που άλλαξε τη ζωή μου

«Γεια σας…ονομάζομαι Λίλια…είμαι η μαμά της Ιφιγένειας Μήτσκα που σκοτώθηκε στο δυστύχημα με τα τρένα στα Τέμπη. Μου είπαν από τη σχολή χορού της κυρίας Γεύσης Τζίτα στα Γιαννιτσά, ότι είχατε φωτογραφίσει την παράσταση στην αποφοίτηση πριν περίπου δέκα χρόνια. Αν έχετε φωτογραφίες στο αρχείο σας, θα σας ήμουν ευγνώμων αν μπορούσατε να τις βρείτε. Η κόρη μου η Ιφιγένεια είχε πάρει μέρος τότε». Η φωνή της σχεδόν κλαμένη, αλλά γεμάτη δύναμη και αξιοπρέπεια.

Με δυσκολία μπόρεσα να αρθρώσω λίγες λέξεις. «Ναι, φυσικά και θα κοιτάξω», της είπα. «Μπορώ να καταλάβω τον πόνο. Τον πόνο που ποτέ δεν φεύγει, αλλά συμφιλιώνεσαι και μαθαίνεις να ζεις μαζί του. Έχω χάσει κι εγώ ένα παιδί με παρόμοιο τρόπο. Ένα κορίτσι. Τέτοια σύμπτωση! Ιφιγένεια τη λένε κι αυτή». Ήταν τα μόνα που κατάφερα να της πω.

Το βράδυ που έγινε το κακό…

Δεν ξέρω πώς είχα βρεθεί μπροστά στην τηλεόραση. Η τηλεόραση στο σπίτι μου θα έλεγες ότι είναι διακοσμητική. Πάντα αγαπούσα τα τρένα. Από τα δεκάξι μου ταξιδεύω μαζί τους. Ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου έχει περάσει μέσα σε αυτά τα βαγόνια. Διάβασμα, σκέψεις, όνειρα…οι στιγμές που μένεις μόνος με τον εαυτό σου. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχα επιστρέψει κι εγώ στη Θεσσαλονίκη με το ίδιο δρομολόγιο. Το τελευταίο της ημέρας. Όταν είδα εκείνη την εικόνα ένιωσα ότι κάτι δικό μου είχε γκρεμιστεί. Τα βαγόνια με τα γκράφιτι, οι μηχανές με το χαρακτηριστικό μπλε, κόκκινο και άσπρο. Τα παράθυρα που δίπλα τους έχω καθήσει κι εγώ. Όμως τώρα είχαν πάρει μια αλλόκοτη στάση. Έξω από τις ράγες. Διαλυμένα. Μύριζαν θάνατο. Και η φωτιά. Εκείνη η αδίστακτη φωτιά…

Οι καλλιτέχνες έχουμε δύο όψεις.

Αυτή που πατάει στη γη και την άλλη… αυτή που δεν φαίνεται. Που εμφανίζεται μόνο μέσα από τα έργα μας. Είναι ο δικός μας μηχανισμός άμυνας για να διώχνουμε μακριά το κακό. Γιατί αν δεν βγάλεις από μέσα σου τη θλίψη, αυτή θα στήσει χορό μέσα στο κορμί σου και θα σε βασανίζει για πάντα. Γιατί αν δεν ορθώσεις το ανάστημά σου απέναντι στον θάνατο, αυτός θα συνεχίσει να σου γελάει ειρωνικά, επειδή θα ξέρει ότι τον φοβάσαι.

Μια παράσταση χορού που έμελλε να γίνει σημαντική

Σε μία από τις χορογραφίες εκείνης της παράστασης τα κορίτσια χόρευαν πίσω από μία κόντρα φωτισμένη λευκή οθόνη με αποτέλεσμα να φαίνονται μόνο οι σκιές τους. Σκιές που χορεύουν. Που άλλοτε γίνονται πολύ μικρές και άλλοτε περνάνε σε μια άλλη διάσταση και γίνονται τεράστιες. Παλιότερα είχα βγάλει μια φωτογραφία μέσα στην εγκαταλελειμμένη σήραγγα του Πλαταμώνα, που για χρόνια ήταν στα αζήτητα. Τελικά τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο. Η φωτογραφία με τις σκιές πριν δέκα χρόνια, μα και η «άχρηστη» παλιά φωτογραφία. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας έβαλα τις σκιές να χορεύουν μέσα στην σκοτεινή και αφιλόξενη σήραγγα.

Η συνάντηση

Χρειάστηκε να παλέψω πολύ με τους δαίμονες. Μα πήρα την απόφαση. Χθες 3 Δεκεμβρίου 2025 είχα την τιμή να γνωρίσω τους γονείς της Ιφιγένειας Μήτσκα από κοντά. Τον Σωτήρη και την Λίλια. Φυσικά και δεν διανοήθηκα να τους προτείνω να βγάλουμε μια αναμνηστική selfie. Τους παρέδωσα αυτή την εικόνα. Μαζί την αφιερώνουμε σαν ελάχιστο φόρο τιμής στις ψυχές που χάθηκαν εκείνο το βράδυ.

Με την ευχή να μη συμβεί ποτέ ξανα!

Η αναπαραγωγή, δημοσίευση, τροποποίηση, ή εκμετάλλευση των φωτογραφιών, video, κειμένων και λογότυπων που περιλαμβάνονται στον παρόντα ιστότοπο για οποιαδήποτε χρήση προσωπική ή εμπορική χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια, απαγορεύται αυστηρά βάσει του Νόμου 2121/93 (όπως έχει τροποποιηθεί μέχρι σήμερα), του Νόμου 4481/2017 περί διαδικτυακής προσβολής δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικών δικαιωμάτων (ΕΔΠΠΙ), του Νόμου 4708/2020 περί ενίσχυσης της προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων στο διαδίκτυο και των διεθνών συμβάσεων περί προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων.