Ενσυναίσθηση & διαφορετικότητα ιστορία 2η: Τα δεκαεπτά μπερδεμένα παιδιά μου.

Χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά

Καθηγητής πληροφορικής σε ένα ΙΕΚ πριν μερικά χρόνια, μου ανάθεσαν να κάνω ένα τμήμα τριών μηνών στα αγγλικά. Γιατί αγγλικά; Οι μαθητές ήταν δεκαεπτά άτομα, ηλικίας από 16 έως 18 ετών, όλοι παιδιά από Ιράκ, Ιράν, Αφγανιστάν και Πακιστάν, που είχαν έρθει στην Ελλάδα χωρίς τις οικογένειες τους. Οι δύο κοπέλες μόλις τις πλησίαζα, τραβούσαν το μαντήλι μέχρι την άκρη του μετώπου τους, για να βεβαιωθούν ότι δεν φαίνεται ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά τους. Μαζί και δύο αφρικανοί με μητρική γλώσσα τα…Σουαχίλι. Μέσα σε αυτό το πολιτισμικό μίξερ, έπρεπε να κρατήσω τις ισορροπίες και να πετύχω ομοιόμορφο μαθησιακό αποτέλεσμα.

Τι έκανα; Just did my job…που λέμε και στα μέρη μου.

Τους είπα από την αρχή ότι είμαστε μια ομάδα με έναν κοινό στόχο. Είμαστε εδώ για να πάρουμε γνώσεις που θα μας ανοίξουν δρόμους για να πάμε παρακάτω (ναι!…συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου). Ότι δεν υπάρχει τίποτα για να φοβούνται, μια που δεν έχω ούτε μεγάλα δόντια, ούτε βγάζω φωτιές από το στόμα, αλλά είμαι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος σαν αυτούς.
Ότι δεν υπάρχει λόγος να αισθάνονται άσχημα επειδή φαίνονται διαφορετικοί σε σχέση με εμάς. Αν το δεις από την πλευρά τους, εμείς φαινόμαστε διαφορετικοί σε σχέση με αυτούς.
Τους χώρισα σε ομάδες, ανάλογα με τη μητρική τους γλώσσα, για να καταλαβαίνονται μεταξύ τους και να μπορούν να συνεργάζονται στις διάφορες εργασίες.
Τους είπα: “Υποτίθεται ότι σήμερα ξέρω περισσότερα από εσάς για το office, αλλά σε τρεις μήνες από σήμερα, θα ξέρετε όλοι σας, όσα ακριβώς χρειάζεται να ξέρετε. Τα υπόλοιπα δεν σας είναι χρήσιμα σε αυτή τη φάση τη ζωής σας”.
Σχεδίασα το πρόγραμμα του τριμήνου με βάση τις αρχικές τους γνώσεις γύρω από το office, δηλαδή από το απόλυτο μηδέν.
Επειδή το επίπεδο των αγγλικών τους ήταν αρκετά χαμηλό, τους μιλούσα όσο το δυνατό λιγότερο και με όσο το δυνατόν πιο απλές λέξεις/φράσεις. Περισσότερο προτιμούσα να δείχνω. Μέσα από αυτή τη διαδικασία έμαθα πόσο χρήσιμο εργαλείο είναι τελικά μια σωστά σχεδιασμένη παρουσίαση.
Είχα ενημερωθεί ότι στις δομές φιλοξενίας δεν είχαν πολύ χρόνο για μελέτη. Έτσι έπρεπε να γίνει όλη η δουλειά στην τάξη.
Χώρισα το μάθημα στις μικρότερες ενότητες που μπορούσα και επαναλάμβανα το σχέδιο διδασκαλίας ανά ενότητα. Ήξερα ότι έτσι θα προχωρούσα με πολύ αργό ρυθμό και ότι είχα στη διάθεση μου μόνο τρεις μήνες, αλλά στο τέλος θα ήξεραν βασικούς χειρισμούς σε word, excel, powerpoint και outlook. Αυτό θα ήταν αρκετό για να πάρουν όλοι το πιστοποιητικό.
Στην πορεία ανακάλυψα ότι ένας μαθητής ενώ καταλάβαινε αγγλικά, δεν ήξερε να γράφει. Ζήτησα αμέσως να φέρουν ειδικό μεταφραστή για να κάτσει δίπλα του. Για τους υπόλοιπους που δυσκολεύονταν λίγο παραπάνω, παρακάλεσα τους καλύτερους της τάξης να τους βοηθούν μόλις τελειώνουν τις δικές τους εργασίες.
Μέσα σε λίγες μέρες είχα καταφέρει να έχω μια τάξη ενωμένη, που παρά το πολιτισμικό χάος συνεργάζονταν και βοηθούσαν ο ένας τον άλλον. Πολύ σύντομα τα κορίτσια με το μαντήλι έπαψαν να ντρέπονται και τα παιδιά από την Αφρική, μου έμαθαν λίγες λέξεις στα Σουαχίλι (πολύ δύσκολο πρέπει να παραδεχτώ). Στο τέλος κάθε ημέρας άκουγα εκείνο το γεμάτο ειλικρίνεια “thank you teacher”. Αυτό ήταν ο προσωπικός μου δείκτης αξιολόγησης. Ο αντικειμενικός δείκτης αξιολόγησης ήταν οι βαθμοί τους.

Ι just did my job (που λέμε και στα μέρη μου). Έκανα τη δουλειά για την οποία εκπαιδεύτηκα.

Η αναπαραγωγή, δημοσίευση, τροποποίηση, ή εκμετάλλευση των φωτογραφιών, video, κειμένων και λογότυπων που περιλαμβάνονται στον παρόντα ιστότοπο για οποιαδήποτε χρήση προσωπική ή εμπορική χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια, απαγορεύται αυστηρά βάσει του Νόμου 2121/93 (όπως έχει τροποποιηθεί μέχρι σήμερα), του Νόμου 4481/2017 περί διαδικτυακής προσβολής δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικών δικαιωμάτων (ΕΔΠΠΙ), του Νόμου 4708/2020 περί ενίσχυσης της προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων στο διαδίκτυο και των διεθνών συμβάσεων περί προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων.