Τα Blues της άγριας νιότης #1

Χρόνος ανάγνωσης: 1 λεπτό

Αύγουστος του ’23. Περπατώντας στα Εξάρχεια, με οδηγούν τα χνάρια της νιότης μου κι εγώ πάω γυρεύοντας. Εκεί που άκουσα για πρώτη φορά κάτι ντροπαλούς νεαρούς να τραγουδάνε τον Άσωτο Υιό. Που ο Τζιμάκος φώναζε «γ@μ@τε γιατί χανόμαστε» (μη πάει ο νους σας στο πονηρό, για την υπογεννητικότητα που βιώνουμε σήμερα, μετά από 40 χρόνια μιλούσε). Εκείνο το υπόγειο της οδού Σολωμού, που ο Νικόλας ο Άσιμος το βάφτισε «Αχ Μαρία…» (εμπνευσμένος από την γνωστή στρατιωτική ατάκα προφανώς). Που μπαινόβγαιναν η Γώγου (αυτήν ποτέ δεν την κατάλαβα), ο Ζουγανέλης, ο Μπουλάς, οι Κατσιμιχαίοι και ο Παύλος όταν είχε κάτι να μας πει…

Η αναπαραγωγή, δημοσίευση, τροποποίηση, ή εκμετάλλευση των φωτογραφιών, video, κειμένων και λογότυπων που περιλαμβάνονται στον παρόντα ιστότοπο για οποιαδήποτε χρήση προσωπική ή εμπορική χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια, απαγορεύται αυστηρά βάσει του Νόμου 2121/93 (όπως έχει τροποποιηθεί μέχρι σήμερα), του Νόμου 4481/2017 περί διαδικτυακής προσβολής δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικών δικαιωμάτων (ΕΔΠΠΙ), του Νόμου 4708/2020 περί ενίσχυσης της προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων στο διαδίκτυο και των διεθνών συμβάσεων περί προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων.